اسیر دردم ای باران چرا دردم نمی کاهی؟

ببار ای قطره ی مرهم،زبانم تشنگی دارد

به این دل خسته ی عاشق که او هم عالمی دارد....

شبی غمگین شبی بارانی و سرد

مـــــــــــرا در غربت فــردا رهـــا کرد

دلـــــــــم در حسرتــــــ دیدار او ماند

مـــــــــــرا چشم انتظار کــوچه ها کرد

به من میگفت"تنهــــــــایی"غریب است

ببین با غــــــربتش با من چه هـــــا کرد

تمام هستـــــــــیم بود وندانـــــــــست

که در قـــــــــــلبم چه آشوبی به پا کرد

او هرگـــــز شکستــــــــــــم را نفهمید

اگــــــــــــــر چه تا ته دنیـــــــــا صدا کرد.....

بغض نکن گریه نکن اگر چه غم کشیده ای 

برای من فقط بگو خواب بدی که دیده ای

اگر که اعتماد تو به دست این و آن کم است

تکیه به شانه ام بده که مثل صخره محکم است

به پای صحبتم بشین فقط ترانه گوش کن

جام به جان من بزن جان مرا تو نوش کن

تو را به شعر میکشم چو واژه پیش میروی

مرگ فرا نمیرسد تو تازه خلق میشوی

تو در شب تولدت به شعله فوت می کنی

به چشم من که می رسی فقط سکوت میکنی

اگر کسی در دل توست بگو کنار میروم

گناه کن به جای تو برسر دار می روم......

گفته بودم مردم اینجا بدند

ای دلم زهر جدایی را بخور

چوب عمری با وفایی را بخور

دیدی ای دل ساقه ی جانت شکست؟

آن "عزیزت"عهد و پیمانت شکست؟

دیدی ای دل در جهان یک یار نیست؟

هیچکس در زندگی غمخوار نیست؟

دیدی ای دل حرف من بیجا نبود؟

جای ما از اولش اینجا نبود؟

ای دلم دیدی که ماتت کرد و رفت؟

خنده ای بر خاطراتت کرد و رفت؟

آه عجب کاری به دستم داد دل

هم شکست و هم شکستم داد دل

دلم گرفته از خودم از این هوای شک زده

برای دیدن رخت غمش گرفته ، لک زده

چه می شود صداکنم بیایی و وجود من

رها شود ز حسرت قدیمی و کپک زده

چو شیشه ای شکست دلم به ضربه ی غرور تو

شدم چو کودکی که باز پدر به او کتک زده

بدون تو نمی روم به دیدن ستاره ها

به حسرت گشودن دری که قاصدک زده

نماز صبح من دعا به حضرت خدا کنم

رسان به من تو آن گلی که سر به شاپرک زده

شب است و بی حضور تو سیاه و سرد و مبهم است

و نیشخند لحظه ها به زخم من نمک زده

به ضربه ی غرور تو تمام ساقه ها شکست

شکستی عاقبت به غم تو این دل ترک زده
 

با دل بیچاره ی بی حاصلم

حرفهایت،بوی شبو داشتند

در درون سینه ام گل کاشتن

آه پس کو،کجاست آن عشق ناب

حرف های بی ریای آفتاب

دل به تو دادم ولی آه و فغان

از منو سادگی و این مردمان

من چه کردم با تو ای نا مهربان

چین سزاوارم غم شد ای امان

من کجایم کنج این زندان اسیر

تو کجایی از بر این طعمه سیر...

از دوستی امروزمان چیزی برای فردایمان بگذار

به اندازه یک نگاه یک لبخند

تا به یاد داشته باشیم روزی عاشق هم بودیم

در این اندوه بی پایان بمان تنها تو در یادم

چرا غم ها نمیدانند که من سلطان غم هایم

بیا ای دوست با من باش که من تنهای تنهایم.....

عکس لبخندت مرا ابری کرد

عکس تو خنده به لب داشت ولی

اشک چشمان مرا جاری کرد

چه خبر؟

با لحن تلخی گفت:

گرگ شد ان بره ای که

نوازشش می کردم...

اسیر دردم ای باران چرا دردم نمی کاهی؟

ببار ای قطره ی مرهم،زبانم تشنگی دارد

به این دل خسته ی عاشق که او هم عالمی دارد....