نمیدانم که دانستی دلیل گریه هایم را

نمیدانم که حس کردی حضورت در سکوتم را

ومیدانم که میدانی ز عاشق بودنت مستم

وجود ساده ات بوده که من اینگونه دل بستم......

رُخســـارِ فریبــــایِ تـــو را مــاه ندارد

هرگــز نکنم جز تو به اندیشـه ی دگر

افسوس که عشقم به دلت راه ندارد!

به خدا دست خودم نيست اگرمي رنجم

يا اگر شادي زيباي تو را

به غم غربت چشمان خودم ميبندم

من صبورم اما

چه قدَر با همه ي عاشقي ام محزونم

و به ياد همه ي خاطره هاي گل سرخ

مثل يك شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما

بي دليل از قفس كهنه ي شب مي ترسم

بي دليل از همه ي تيرگي رنگ غروب

و چراغي كه تو را از شب متروك دلم دور كند

من صبورم اما

آه ، اين بغض گران صبر چه ميداند چيست

صبر چه مي داند چيست

عکس لبخندت مرا ابری کرد

عکس تو خنده به لب داشت ولی

اشک چشمان مرا جاری کرد

سر رفته از این دقیقه ها حوصله ام

حتما تو پری قصه هایی حتما

انگار فقط منم که آدم بده ام...