ما عاشق و مستیم و طلبکار خدائیم
ما باده پرستیم و از این خلق جدائیم

بر طور وجودیم چو موسی شده ازدست
بی پا و سر آشفته و جویای لقائیم

روحیم که در جسم نباشد که نباشیم
موجیم که در بحر به یک جای نیائیم

در صومعهٔ سینهٔ ما یار مقیمست
ما از نظرش صوفی صافی صفائیم

ما غرق محیطیم نجوئیم دگر آب
ای بر لب ساحل تو چه دانی که کجائیم

مائیم که از سایه گذشتیم دگر بار
ما سایه نجوئیم همائیم همائیم

مائیم که از ما و منی هیچ نماندست
در عین بقائیم و منزه ز فنائیم

گاهی چو هلالیم و گهی بدر منیریم
گاهی شده در غرب و گه از شرق برائیم

سید چه کنی راز نهان فاش نگفتیم
در خود نگرستیم خدائیم خدائیم

امشب غزل بر موج دریا مینویسم
دریای عشقم را همینجا مینویسم

امشب بنام سادگیهای نگاهت
من شعرهایم را چه زیبا مینویسم

امشب جریمه های مشق عید خودرا
تا صبح روی آب و بابا مینویسم

امشب تو را دارم و تا پایان شعرم
من های خود را جملگی ما مینویسم

امشب خدا هم عاشق اشعار من شد
از بسکه چشمانت فریبا مینویسم

امشب تمام مهربانیها بپای
چشمان شورانگیز «زیبا» مینویسم..

شبی غمگین،

شبى بارانى و سرد،

مرادرغربت فردا رهاكرد،

دلم درحسرت دیدار او ماند،

مرا چشم انتظاركوچه هاكرد،

به من میگفت”تنهایى”غریب است،

ببین باغربتش بامن چه هاكرد،

تمام هستیم بود و ندانست،

كه درقلبم چه آشوبی به پاكرد،

او هرگز شكستم را نفهمید ،

اگرچه تا ته دنیا صدا كرد…!

سلام اي کهنه عشق من ، که ياد تو چه پابرجاست
سلام بر روي ماه تو ، عزيز دل سلام از ماست
تو يک روياي کوتاهي ، دعاي هرسحرگاهي
شدم خام عشقت چون ، مرا اينگونه مي خواهي
 
من آن خاموش خاموشم ، که با شادي نمي جوشم
ندارم هيچ گناهي جز  که از تو چشم نمي پوشم
تو غم در شکل آوازي ، شکوهه اوج پروازي
نداري هيچ گناهي جز که بر من دل نمي بازي

مرا ديوانه مي خواهي ، زخود بيگانه مي خواهي
مرا دلباخته چون مجنون ، زمن افسانه مي خواهي
شدم بيگانه با هستي ، زخود بي خودتر از مستي
نگاهم کن ، نگاهم کن ، شدم هر آنچه مي خواستي
 
سلام اي کهنه عشق من ، که ياد تو چه پابرجاست
سلام بر روي ماه تو ، عزيز دل سلام از ماست
بکُش دل را ، شهامت کن ، مرا از غصه راحت کن
شدم انگشت نماي خلق ، مرا تو درس عبرت کن

بکن حرف مرا باور ، نيابي از من عاشق تر
نمي ترسم من از اقرار ، گذشت آب از سرم ديگر
سلام اي کهنه عشق من ، که ياد تو چه پابرجاست
سلام بر روي ماه تو ، عزيزدل سلام از ماست

سلام اي کهنه عشق من ، که ياد تو چه پابرجاست
سلام بر روي ماه تو ، عزيز دل سلام از ماست
تو يک روياي کوتاهي ، دعاي هرسحرگاهي
شدم خام عشقت چون ، مرا اينگونه مي خواهي
 
من آن خاموش خاموشم ، که با شادي نمي جوشم
ندارم هيچ گناهي جز  که از تو چشم نمي پوشم
تو غم در شکل آوازي ، شکوهه اوج پروازي
نداري هيچ گناهي جز که بر من دل نمي بازي

مرا ديوانه مي خواهي ، زخود بيگانه مي خواهي
مرا دلباخته چون مجنون ، زمن افسانه مي خواهي
شدم بيگانه با هستي ، زخود بي خودتر از مستي
نگاهم کن ، نگاهم کن ، شدم هر آنچه مي خواستي
 
سلام اي کهنه عشق من ، که ياد تو چه پابرجاست
سلام بر روي ماه تو ، عزيز دل سلام از ماست
بکُش دل را ، شهامت کن ، مرا از غصه راحت کن
شدم انگشت نماي خلق ، مرا تو درس عبرت کن

بکن حرف مرا باور ، نيابي از من عاشق تر
نمي ترسم من از اقرار ، گذشت آب از سرم ديگر
سلام اي کهنه عشق من ، که ياد تو چه پابرجاست
سلام بر روي ماه تو ، عزيزدل سلام از ماست 

عشقت به دلم اگر بتابد چه کنم؟

مهرت به سرای من بخوابد چه کنم؟

یک دم به سوال من جوابی بده دوست

روزی که دلم تو را بخواهد چه کنم؟

ذره های عشق را تکثیر کرد

کاش می شد زخم را مرحم شویم

یار و غمخوار و انیس هم شویم

کاش می شد بر خلاف سرنوشت

قسمت و تقدیر را از سر نوشت

کاش می شد چشم و دل را باز کرد

نغمه ها ی دوستی را ساز کرد

کاش می شد عشق را آغاز کرد

بی خیال از هر غمی پرواز کرد